Nerede herkes?

Neden yeller esiyor bucağımdan?

Neden bu sağır edici sessizlik?

Neden bu sessiz gürültü?

Niye bu kadar üşütüyor yalnızlık?

Neden bu kadar boğuluyorum aranızda?

Ne zamandır bu kadar ürkünç yarınlar?

Ve ne zamandır uzağız bu kadar geçmişten?

Nerede kaldı o güzel gençliğim?

Kim aldı benden küçücük hayallerimi?

Neden kimsenin çıkmıyor sesi?

Ne zaman bitecek bu uğursuz şaka?

Uzamadı mı artık bu meşum vaziyet?

Kimse mi duymuyor bu ıssızlığı?

Nerede herkes?

Neredeyim ben?

Semadan akıp gittikçe günler sessiz sedasız:

Usulca eriyiverir hayatımdan geri kalanlar,

Ruhuma damlar göğsümden geçe geçe,

Geride kalmış yitik günler, yakar sessiz sedasız.

Tanrının listesinde adım yaklaşır satır satır,

Dalgınca adımlarım zamanın tırpanına,

Yarın olur, silinir giderim sessiz sedasız.

Bütün bir yaradılış akar geçer etrafımdan

Var olmaktan göremem, ziyan olur gider

Bütün anlamı varoluşun, sessiz sedasız.

Güzelliği dehşete düşürür sonu gelen günlerin,

Anlamı olmaz ne bir fısıltı ne de bir öfkenin,

Yavaşça toz olur gider insan, sessiz sedasız.

Ne bir ihanettir ne bir ceza bu vade,

Değeri geç anlaşılan bir armağan ancak,

Kayıp giden ellerimden, sessiz sedasız.

Güz vakti açan gül idim

Zamansızlığa yenildim

Sığamadım zamanıma

Akan yıllara yenildim

Ne çağımın insanıydım,

Ne de bu çağ insanındı.

Doğdum ve öldüm yalnızca

Kısacık ömre yenildim

Bir puslu şafakta ararım seni,

Bitmeyen bir gecenin ışığında...

Belki yarınlarda bulurum seni,

Gelmek bilmeyen yarınlarda...

Olur ya huzur dolar gönlüme,

Sensiz günler geçerse, 

Belki...

Bir yaz sabahı, soğuk eser ya rüzgar

Bütün umutlara karşı olur ya ihtimaller

Gün gelir de ısıtmaz ya artık güneş

Ve bir sis çöker de görünmez ya gelen günler

Hani hava ağırlaşır da bazen çöker göğsüne

Bulutlar çatar ya kaşlarını amansızca

Ansızın bir sağanak gelir ruhuna işleyen

Hani göz yaşını göremez ya artık kimse

Sen bile anlamazsın ya artık kendini

Hani bir yer vardır ya, bilirsin elbet

Ne sıcaktır mutlu bir sabah kadar

Ne de soğuktur ateş başına ısınacak kadar

Araf derler, anlarsın ya, öyle bir yer

İşte ben oradayım.

Sen yoksan eğer.

Günler üst üste bindikçe

Yavaş yavaş kayboluyorum

Kuş tüylerinin altında eziliyor

Bir damla suda boğuluyorum

Bazen öylece düşünüyorum

Ben yaşamak için doğmadım

Ölmek için de yaşamıyorum

Sevgili dünya, merakla soruyorum

İçime çektiğim bu nefesi

Ben neden alıyorum?

Ben sana anlatamam, isteme benden;

Ne bahar güneşini bu tenini okşayan,

Ne de yaz yağmurunu ellerini ıslatan.

Bir yaz günü meltemi, kibarca bir güneş

Bir güz yağmuru hatta, şehrimi efsunlayan...

Hepsi sensin, hepsi sen.

Dalıp giden gözümün, karanlıkta elimin...

Sabahları tenimin aradığı da sensin;

Dünüm de sendin, Elbet bugünüm de sen...

Yarınlardan ümidim, sabahım ve gecelerim,

Tebessüm ve hüznüm, hayallerim de sen...

Hüzünlü bir akşamın uzayıp gidişinde, 

Sığındığım liman, umduğum medetsin.

Dedim ya, anlatamam işte...

Çünkü her şey, hepsi sensin.

Sen kederimden sanarsın

Satırlarımın titreyen sesini

Sözlerimi gözyaşı sanarsın

sanma ki oturup ağlıyorum.

Hayır, sevgili.

Kalbimden akar sanarsın

Sen kağıda akan karanlığı

Durmaları acıdan sanarsın

Sanma ki can çekişiyorum

Hayır, sevgili.

Sen derin bir hüzün sanarsın

Yalnızken yazıp çizdiklerimi

Hayır, sevgili.

Ben senin silip attığın hüznü yazarım

Ben hüzünlü olduğumdan değil

Ben hüznün güzelliğinden yazarım

Beni yaşamak zorunda bırakmadığın

Çekip içinden aldığın hüznü anmak için

Yazarım da yazarım...

Solup düşen rüzgarın hiddetiyle

Kuru bir yaprak gibiyim

Azılı bir nehre düşmüş

Dehşetle savrulur gibiyim

Etrafım hayasızca sarılmış

Sürüklenir gider gibiyim

Gardımı indirmemiş de

Çizikler içinde kalmış gibiyim

Canhıraş bağırmış da

Hiç duyulmamış gibiyim

Tüm bu amansız kalabalıkta

Hiç olmadığım kadar yalnız gibiyim.

Çekin ışıkları üstümden!

Almayın beni bu sahneden...

Yanıyor... Üşüyorum!

Ne haldeyim? Bilmiyorum...

Bakmayın bana dik dik!

Görmezden gelmeyin beni...

Utanıyor... Dışlanıyorum!

Ne hissettiğimi, bilmiyorum.

Uzak durun benden artık!

Bırakmayın sakın elimi...

Kork... Korkmuyorum!

Ne istiyorum? Bilmiyorum...

Hayatımın iplerini tutamadım

Sessizce akıp geçti öylece

Parmaklarımın arasından

Yitirmişliğin acısı kaldı elimde

Ve bir parça pişmanlık sırtıma

Kızamıyorum kimseye bunun için

Suçlu bulamıyorum kendim dışında

Öylece izledim geçip gidenleri

Şimdi yolun sonundayım bir başıma

Kulağımda acı verici bir sessizlik

Ve gözlerimi acıtan bir karanlık etrafta

Üşüyorum, hiç bir şey çok soğuk

Ve artık benden çok uzak her şey

Artık tek bir ziyaretçim kaldı biliyorum

Kabullenişte dikilmiş onu bekliyorum.

Koparsan eğer bir gün hayatımdan

Ne seni kurtarabilirim aklımdan

Ne sökebilirim hatıranı kalbimden

Ne de kaçabilirim yokluğunun sancısından

Hayatım devam eder belki ama

Eşlik edebilir miyim bilmem

Belki sıkışır, çıkamam kabuğumdan

Sensiz başlayan günler ürkütür beni

Sen olmadan batıramam güneşi

Yarım kalır anılacak hatıralar